Πειτε με αφελη αν θελετε, αλλα εγω το ειχα πιστεψει οτι υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να τρεξουν 100 μετρα σε 5 δευτερα, να σηκωσουν τρεις φορες το βαρος τους, να στειλουν ακοντιο στην ταρατσα της πολυκατοικιας και να διορθωσουν λιγο την κεραια που στραβωσε απο τον αερα προς τα δεξια. Θεωρησα οτι ειναι απολυτα λογικο αυτο και μαλιστα οτι και εγω θα μπορουσα με λιγη γυμναστικη παραπανω να το κανω, απλως δεν το επελεγα.
Μου αρεσε πολυ ομως που το εκαναν αλλοι για μενα και εγω χειροκροτουσα και φωναζα και μετα εβαζα και μια Ελληνικη σημαια στο αμαξι και εφερνα το γυρο του χωριου μου κορναροντας απο χαρα. Την επομενη το πρωι καμαρωνα που κατοικουσα σε αυτη τη χωρα και ημουν περηφανος σαν να ημουν και γω στο σταδιο και να αγωνιζομουν.
Καμια φορα ονειρευομουν οτι εμπαινα στη θεση τους και κερδιζα εγω το μεταλλειο. Επαιρνα τα χρηματα απο τους σπονσορες, γινομουν διασημος και μου την επεφταν οι καλυτερες γκομενες, παρολου που δεν ηξερα ουτε το ονομα μου να γραφω.
Μετα απο καιρο ξυπνησα και αρχισαν διαφοροι να με πιπιλιζουν με λεπτομερειες, ονομασιες σκευασματων και ουσιων και γω ειπα πως ηρθε η σειρα μου να εκδικηθω που τελικα δεν καταφερα στη μιζερη ζωη μου να κανω τιποτα. Μου φανηκε πιο ευκολο να βρισω και να καταδικασω αυτους που λατρεψα απο το να φροντισω να κανω εγω κατι καλυτερο για μενα.
Αλλα αυτο δεν θα μπορουσα να το κανω.
Επρεπε με καποιο τροπο να τα ισοπεδωσω ολα και να παρω τη χαρα οτι ολοι στο ιδιο καζανι βραζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου